Twee grensovergangen verder

Hola allemaal!

Na nog een dag extra in Laâyoune te hebben rondgezworven, besluiten we te wachten tot Team 1130 - dat met een vrachtwagen veel tegenslag had bij de grens van Spanje naar Marokko - aankomt. De twee chauffeurs draaiden hun handen er niet voor om om lekker door te rijden, dus kwamen eerder dan verwacht op het juiste moment aan om de gestrande auto van de jongens in te laden. Met de zonsondergang richting Dakhla, waar we nog een dag kunnen ronddolen en outdoor lunch genieten op het strand. De plaats is wederom een magische: de mini-van staat aan het rand van Les Dunes de Dakhla, een verborgen kamp tussen de zandduinen.

Op zondagochtend vertrekken we in alle vroegte en in een mistige setting met de achtergebleven wegteams - de zandteams zijn al twee dagen eerder vertrokken - om door te reizen naar de grens met Mauritanië. De overgang op zich is niet zo spannend, maar door de vele stations die je moet passeren en nu ook met voertuigen toch een hele klus. Voor jullie idee - zoals een van de anderen het noemde - het rariteitenkabinet bestaat uit een nauwelijks te herkennen - ahum - ambulance en The Frying Dutchmen, die op ingezamelde frituurolie hun tocht ‘verbranden’. Verder staat er op dat moment dus ook nog een auto in een vrachtwagen, wat het tellen voor veel beambten lastiger maakt. Ook zijn er nog een paar ‘gewone’ auto’s en dan natuurlijk de vrolijke Duikhuisbus, zonder haast.

Ondanks alle verhalen en reviews over de enkele kilometers nomansland in between de twee landen, is de ervaring een teleurstellende. Alle ramen omhoog, deuren op slot en netjes bij elkaar blijvend naar de overkant gereden. Geen struikrover te zien en niet één iemand heeft de moeite genomen om op een van onze barrels te klimmen.

Om het volgende land in te komen, gaan we fijn op de foto voor ons visum en vullen we de nodige officiële documenten in. Daarna gaat het snel, want nu is gids Sidi aan het reisgezelschap toegevoegd, een soort apostel en oud-kolonel van het leger. Heel handig om zulk soort mensen te vriend te hebben. We slapen in de twee steden, die het land rijk is en in Nouakchott ontmoeten we ook de andere teams weer.

Mauritanië stond in het road book eigenlijk alleen om snel doorheen te gaan, onhandig op de kaart ingetekend. Maar, na eenmaal weer in de staart van de stoet beland te zijn, verrast dit land ons met een groen nagerecht. Waar onze focus eerst op het achterwerk van Team Roffa en de plotseling verschenen bruingroene legermannen in de achteruitkijkspiegels ligt, verandert dat in de laatste twee uren van de rit. Door een gigantisch natuurgebied ligt een pad dat ons naar de grens met Senegal brengt. Hobbelig wegdek, maar de scenery is gevuld met werkelijk alleen maar natuurschoon. Prachtige vogels, groot en klein, spelende wilde zwijnen, schichtige krokodillen en paarse lotussen zien we aan de zijkant van de ellenlange dijk voorbijschieten.

Aan het einde doemt de meest cozy grens op, een paar slagbomen verder en je bent in het volgende land. Onze paspoorten zijn reeds geregistreerd, dus het gaat hier gemakkelijk, iedereen gelooft wie we zijn: stempelen maar! Bienvenue au Senegal! In de vroege avond worden we vriendelijk begroet en een uurtje rijden naar het kampterrein in St. Louis geeft ons meteen een klein beeld van het land. Waar de twee medina's in Mauritanië laten zien dat de welvaart nog even op zich laat wachten, vult het straatbeeld zich hier met complete auto’s, sportende mensen en nettere straten. Alles is groot. De mannen, de voetbalvelden, de bananen. Ook de verkeersdrempels zijn reusachtig en lastig te ontwijken op de veel te drukke wegen, zeker in het donker. Maar … we zijn heel aangekomen! Gegeten, een warme douche gehad en heerlijk de cabine in. Vandaag rijden we naar Dakar, waar de finish ligt, maar het nog niet het einde is ...

Maak er een mooie dag van!

Big Sand Hugs,

Team 1118 ~ Erwin [e-38] Shirley